Naturalne zamienniki ibuprofenu

Czy ktoś nie zna ibuprofenu?? Jeśli tak, to nie masz za bardzo czego żałować. Jeśli natomiast znasz ten lek, to dziś podam kilka alternatyw które działają tak samo, a nawet skuteczniej od niego.
Ibuprofen (łac. Ibuprofenum) to organiczny związek chemiczny. Jest niesteroidowym lekiem przeciwzapalnym (NLPZ), pochodną kwasu propionowego. Wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwgorączkowe.
Drugim bardzo popularnym lekiem przeciwbólowym jest paracetamol, jednak on nie wykazuje działania przeciwzapalnego.
Lekarze często przepisują ibuprofen osobom z chorobami autoimmunologicznymi twierdząc, że ibuprofen eliminuje stan zapalny. To nie do końca tak działa. Ibuprofen wykazuje działanie blokujące cyklooksygenazy (COX 1 i 2), enzymu odpowiedzialnego za powstawanie bólu. I to jest w porządku, jednak naturalne substancje również to robią i to często bardziej skutecznie. Nadmiar ibuprofenu może wywołać wiele skutków ubocznych. Z przewodu pokarmowego wchłania się on bardzo szybko, częściowo w żołądku i w większym stopniu w jelicie cienkim. Maksymalne stężenie we krwi osiąga po ok. 2 godzinach po podaniu tabletki lub godzinie po podaniu zawiesiny. Metabolizm zachodzi w wątrobie. Okres półtrwania we krwi wynosi około 2 godzin. Wydala się z moczem w postaci 2 nieczynnych metabolitów, a całkowicie znika z krwi w ciągu doby od podania ostatniej dawki. Hamuje agregację (zlepianie) płytek krwi, jednak nie robi tego tak agresywnie jak aspiryna. Z reguły jest on uważany za dość bezpieczny lek, który można podawać nawet niemowlętom. Regularnie stosuje się go w obniżaniu gorączki, łagodzeniu bólu zębów, głowy, pleców, stawów czy też bóli miesiączkowych. Przyjmowany w pojedynczych dawkach, raz na jakiś czas, raczej krzywdy nam nie zrobi. Ale codziennie stosowanie ponad 400 mg ibuprofenu do rozsądnych nie należy. Podobnie jak paracetamol, ibuprofen również można przedawkować. Ryzyko jest dość spore, ponieważ może się to skończyć utratą słuchu, chorobami serca, poronieniem, nadciśnieniem czy też uszkodzeniem DNA. Jego działanie w przypadku RZS nie jest zbyt znaczące. Podawano go 20 pacjentom w dawce 900 mg dziennie przez 7 dni, jednak nie był on skuteczniejszy niż placebo. Natura jest tak inteligentna, że postanowiła nam dostarczyć naturalnych środków przeciwbólowych, często dużo bardziej skutecznych niż ibuprofen i paracetamol. Oto niektóre naturalne zamienniki ibuprofenu:

Imbir
Znany i doceniany przez wielu naturopatów. Można go kupić praktycznie w każdym sklepie. Trudniej dostać świeży korzeń, ale wersja wysuszona i sproszkowana nie robi problemu. Zewnętrznie lepiej zadziała świeży korzeń, a wewnętrznie standaryzowany ekstrakt imbiru w kapsułkach.
Badanie opublikowane w czasopiśmie Arthritis wykazało, że działanie przeciwbólowe imbiru jest dużo skuteczniejsze niż ibuprofenu. Jak on działa? Imbir zatrzymuje powstawanie związków zapalnych tzw. prostaglandyn (w szczególności prostaglandyny COX-2) i leukotrienów. Przy wytwarzaniu leukotrienów nasz organizm zwiększa również wydzielanie histaminy która jest ściśle związana ze stanami zapalnymi. Leukotrienom przypisuje się znaczącą rolę w takich chorobach jak astma oskrzelowa, katar alergiczny, wyprysk atopowy, pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny, a także sklerodermia, reumatoidalne zapalenie stawów i łuszczyca. Imbir wykazuje również działanie przeciwutleniające. Usuwa stan zapalny oraz nadmiar kwasu moczowego w stawach. Dobowa dawka wynosi 250 mg imbiru w postaci ekstraktu w kapsułce. Świetnie się sprawdza wcieranie świeżego imbiru w stawy lub miejsca stanów zapalnych.

Kurkuma
Kurkumina jest podstawowym składnikiem kurkumy. Wykazuje wiele korzystnych właściwości zdrowotnych. Od dawna jest obiektem niezliczonych badań naukowych. Dla nas najważniejszą cechą kurkuminy jest jej wysoki potencjał w hamowaniu stanów zapalnych, np. przy zapaleniu stawów czy trzustki. Kurkuma może przyspieszać procesy naprawcze w ludzkim mózgu, przekonywali w 2014 roku niemieccy naukowcy z Instytutu Medycyny i Neurofizjologii w Julich na łamach pisma „Stem Cell Research and Therapy”.
Wszystko za sprawą zawartości tumeronu – związku, który pobudza namnażanie i różnicowanie komórek nerwowych w mózgu oraz może wspomóc naprawę mózgu po chorobie lub urazie. Naukowcy przypuszczają, że w przyszłości tumeron będzie można wykorzystać w leczeniu choroby Alzheimera czy udaru mózgu. Jest niezwykle skuteczna w hamowaniu stanów zapalnych w artretyzmie, przy wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, chorobie Leśniowskiego – Crohna. Wielokrotnie badano skuteczność kurkuminy w artrozie stawów kolanowych i wyniki jednoznacznie wykazują, że kurkumina jest tak samo skuteczna w redukcji bólu i poprawie funkcji stawowej jak powszechnie stosowane środki przeciwbólowe. Podobnie do imbiru blokuje wydzielanie kwasu arachidowego. Oprócz tego kurkumina poprawia krążenie krwi, zwalcza infekcje grzybicze, zapobiega krzepnięciu krwi i ma właściwości antynowotworowe.

Kapsaicyna

Kapsaicyna pochodzi przede wszystkim z papryczek chili. Kapsaicyna zawarta w żywności w niewielkich dawkach pobudza trawienie. Warto jednak pamiętać, że w większych dawkach może powodować uszkodzenia wątroby. Kapsaicyna rozpuszcza się w alkoholu i tłuszczach. Kapsaicyna stosowana zewnętrznie w postaci maści i plastrów jest stosowana jako lek rozgrzewający stawy i mięśnie od1980 r. Wykorzystuje się ją do miejscowego leczenia stanów zapalnych tj. naciągnięte mięśnie, zapalenia stawów oraz leczenia obwodowego bólu neuropatycznego. Kapsaicyna działa poprzez zatrzymanie tzw. substancji P – hormonu, który przesyła sygnały bólu do mózgu. Kapsaicynę w kremie można stosować 3 – 4 razy dziennie.
Prowadzone na przestrzeni lat badania dostarczyły wiele ciekawych wniosków na temat wpływu kapsaicyny na metabolizm tłuszczów. Wykazano, że stężenia białek związanych z termogenezą i metabolizmem tłuszczów ulegały zmianom w trakcie stosowania kapsaicyny. Przyjmowanie kapsaicyny wzmaga również wytwarzanie ciepła poprzez zwiększenie wydzielania adrenaliny i noradrenaliny z rdzenia nadnerczy. To prowadzi do zmniejszenia zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie, a więc do ubytku masy ciała. Uczeni z uniwersytetu w Nottingham w Wielkiej Brytanii przeprowadzili badania nad kapsaicyną podawaną systemowo. Podając ją zwierzętom doświadczalnym zauważyli, że te dotknięte nowotworem – zdrowiały. Działa ona jednak wspomagająco w terapii nowotworów płuc, okrężnicy, prostaty, glejaka, prostaty oraz czerniaka. Regularnie stosowana, zmniejsza ryzyko wystąpienia wrzodów żołądka, związanych z nadużywaniem alkoholu, niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), czy kwasu acetylosalicylowego.
Kapsaicyna jest też niezastąpiona w walce z nadciśnieniem tętniczym – chorobą cywilizacyjną, na którą cierpi około 9 mln dorosłych Polaków. Jej działanie hipotensyjne kapsaicyny (obniżające ciśnienie) opiera się na długotrwałej aktywacji błony wyściełającej naczynia krwionośne. Ich pobudzenie wywołuje napływ jonów wapnia do komórki, w wyniku czego zwiększa się aktywność syntezy tlenku azotu. Kapsaicyna ma też działanie hipolipemizujące. Jej regularne spożycie prowadzi do obniżenia stężenia cholesterolu LDL, czyli tzw. „złego cholesterolu”. Opóźnia się tym samym jeden z etapów rozwoju miażdżycy, udaru i zawału serca. Wykazano także mniejsze ryzyko rozwoju choroby Alzheimera.

Magnez.
Magnez to jeden z najważniejszych biologicznie pierwiastków. Odpowiada za szereg procesów zachodzących w organizmie człowieka i spełnia wiele istotnych funkcji. Niestety wiele osób cierpi na niedobór magnezu, nie zdając sobie sprawy, jak poważne są tego konsekwencje. Co daje magnez? Magnez jest jedynym z najważniejszych pierwiastków w organizmie, odpowiada m.in. za wszystkie procesy powstawania i funkcjonowania komórek, ich podział i prawidłowy rozwój. Jego dzienne zapotrzebowanie wynosi około 310–420 mg. Zwiększoną podaż rekomenduje się u osób intensywnie pracujących umysłowo, dzieci i młodzieży w fazie wzrostu, pracowników fizycznych oraz osób wyczynowo uprawiających sport. Jego zażywanie jest wskazane u osób w podeszłym wieku, osób po zabiegach operacyjnych, kobiet w ciąży oraz karmiących piersią. Na co magnez? Kiedy będzie pomocny? Magnez poprawia procesy krzepnięcia krwi, reguluje funkcje ochronne i odpornościowe organizmu, wspomaga białe krwinki. Wzmacnia układ krwionośny i funkcje serca. Jego właściwe stężenie poprawia koncentrację, wspiera procesy myślowe. Przyczynia się do należytego przyswajania adrenaliny, reguluje działanie hormonów stresu w organizmie i zmniejsza dolegliwości związane z działaniem stresu, takie jak bezsenność, nadmierna potliwość lub kołatanie serca. Jest istotny w walce z najczęściej występującymi chorobami cywilizacyjnymi, takimi jak otyłość, cukrzyca, nerwice, miażdżyca czy choroby zębów i przyzębia. Magnez bierze też udział w przyswajaniu witaminy K, A i E oraz trawieniu tłuszczy. Osobom z podwyższonym poziomem cholesterolu specjaliści także polecają magnez – działanie magnezu wspomaga obniżenie cholesterolu do prawidłowego poziomu i wpływa na zachowanie prawidłowej przemiany materii, a także poprawia sprawność fizyczną.

Rola magnezu w organizmie
• Jest regulatorem czynności ponad 300 enzymów. Reguluje przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, wpływa na wzrost gęstości kości, stabilizuje nasz materiał genetyczny DNA.
• Bierze udział w przemianie glukozy, wapnia i witaminy D w organizmie. Wpływa na czynność układu krążenia: zmniejsza pobudliwość mięśnia sercowego, uczestniczy w regulacji ciśnienia tętniczego krwi.
• Niski poziom magnezu zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2, zespołu metabolicznego, nadciśnienia, niedokrwienia mięśnia sercowego, osteoporozy pomenopauzalnej.
• Odgrywa istotną rolę w zapobieganiu przedwczesnemu porodowi, kamicy szczawianowej czy migrenowych bólów głowy.
• Sugerowany jest związek niskiego poziomu magnezu z depresją czy chorobą Alzheimera.

Niedobór magnezu w organizmie
Magnez odpowiada za wiele procesów w organizmie. Niekiedy niski poziom magnezu może być trudny do zaobserwowania i mylony z objawami powszechnie występujących chorób.Niedobór magnezu może rozwinąć się w stanach zwiększonego zapotrzebowania: silnego stresu, intensywnego wysiłku fizycznego, w okresie ciąży i karmienia, okresie wzrostu u dzieci. Powodem niskiego poziomu magnezu w organizmie jest często jego wadliwe wchłanianie – występujące przy przewlekłych biegunkach, obniżonym poziomie stężenie potasu w surowicy, u osób zażywających leki moczopędne lub stosujących dietę ubogą w składniki odżywcze.Jedną z głównych przyczyn niedoboru magnezu jest jego zbyt mała podaż w pożywieniu – najczęściej jako skutek diet eliminacyjnych lub odżywiania się produktami wysoko przetworzonymi. Może być diagnozowany u chorych z zaburzeniami odżywiania, po zabiegach chirurgicznych, u kobiet w ciąży, którym doskwierają nudności i częste wymioty.Brak magnezu w organizmie zdarza się u kobiet stosujących antykoncepcję hormonalną. Na jego niedobór narażone są również osoby przyjmujące inne leki (przeczyszczające, antybiotyki, nasenne, antykoncepcyjne) oraz nadużywające alkoholu.U niektórych chorych wiąże się kołataniem serca, nietypowymi nerwobólami, porannymi skurczami mięśni. Podejrzenie niedoboru magnezu jest do rozważenia u osób uskarżających się na przewlekłe zmęczenie, senność, długi czas rekonwalescencji po przebytych chorobach. Sprawdzenie poziomu magnezu zaleca się osobom z depresją, zaburzeniami lękowymi i przy silnych migrenach.
Objawy niedoboru magnezu
Objawy niedoboru magnezu dotyczą praktycznie całego organizmu. To przede wszystkim uczucie zmęczenia, osłabienie pamięci, zwiększenie podatności na stres, kołatanie serca, zwiększona pobudliwość nerwowa, niepokój, stany lękowe, bolesne skurcze mięśni, drżenia i mrowienia kończyn i powiek, wypadanie włosów, łamliwość paznokci.Stężenie magnezu w surowicy krwi nie odzwierciedla jego poziomu w organizmie, bowiem 99% tego pierwiastka znajduje się wewnątrz komórek – głównie w kościach i mięśniach. Prawidłowy poziom w surowicy nie wyklucza niskiej zawartości magnezu w organizmie.Skutki niedoboru magnezu mogą być szczególnie dotkliwe podczas menstruacji, w której zwiększają dolegliwości bólowe. Nasilają również objawy menopauzy. U kobiet w ciąży mogą powodować problemy z utrzymaniem ciąży. U mężczyzn wpływają na obniżenie płodności oraz potencję, a także ruchliwość plemników.Niedobory magnezu – objawy rzadziej spotykane to większa podatność na złamania, choroby stawów, obniżona mobilność, problemy z podejmowaniem wzmożonej aktywności fizycznej. W wyjątkowych sytuacjach niedobór może wpływać na wzmożoną agresję, nadpobudliwość, powracające problemy z pamięcią oraz wahania nastroju.
Nadmiar magnezu w organizmie
Bardzo rzadko zdarza się sytuacja przedawkowania magnezu. Najczęściej taki stan jest spowodowany nadmiernym przyjmowaniem preparatów zawierających magnez, jako suplementy diety i w postaci leków zobojętniających sok żołądkowy. Nadmiar magnezu może pojawić się również u osób z określonymi chorobami, np. z niewydolnością nerek, niedoczynnością kory nadnerczy czy odwodnionych. Objawia się osłabieniem siły mięśniowej, zaburzeniami widzenia i mowy, zwolnieniem akcji serca, spadkiem ciśnienia tętniczego. Przedawkowanie magnezu jest obserwowane u pacjentów z chorobami nerek, które wpływają na nieprawidłowe usuwanie nadmiaru magnezu z organizmu. Nadmiar magnezu w organizmie pojawia się u osób starszych, przy niedoczynności nadnerczy lub tarczycy. Zbyt wysoki poziom magnezu może towarzyszyć pacjentom z nowotworami i świadczyć o nawrocie choroby. Aby uniknąć przedawkowania i nadmiernej suplementacji, warto przed zakupieniem magnezu w tabletkach sprawdzić jego poziom w organizmie – być może symptomy, które pacjent wiąże z niedoborem magnezu, są wynikiem nadmiernego i trwałego przemęczenia, stresu lub niezdiagnozowanych chorób. Nadmiar magnezu – objawy to prócz wyżej wymienionych problemy z oddychaniem, zaparcia, niekiedy obniżony poziom wapnia we krwi. W sytuacjach skrajnego przedawkowania może dojść do zatrzymania krążenia lub śpiączki, a skuteczną metodą walki z hipermagnezemią jest odstawienie suplementów oraz wzmożone przyjmowanie płynów.
Źródła magnezu
Aby zapobiec niedoborom tego pierwiastka warto wzbogacić dietę w produkty będące jego źródłem: gorzka czekolada, kakao, pieczywo pełnoziarniste, kasze (jęczmienna, gryczana), orzechy, nasiona (pestki dyni, słonecznika), migdały, zielone warzywa liściaste, rośliny strączkowe.Dobrym źródłem magnezu jest też woda mineralna o wysokim i średnim stopniu zmineralizowania, a także woda pitna. Niestety gotowanie i filtrowanie wody pozbawia nas tego źródła.
Jak zwiększyć przyswajalność magnezu?
• najlepiej przyswajalny magnez to ten pochodzenia naturalnego,
• żywność wysoko przetworzona, z dużą ilością środków konserwujących jest uboga w ten mikroelement,
• obecność fosforanów, błonnika, fitynianów, szczawianów, wysoka ilość wapnia i tłuszczów zwierzęcych w pożywieniu, a także alkohol utrudnia przyswajanie magnezu,
• obecność witamin B6 i D3 działa korzystnie na proces wchłaniania.
Przyswajanie magnezu zależy od jego zawartości w organizmie: niski poziom zwiększa, a wysoki zmniejsza wchłanianie.

Kora wierzby

W chorobie zwyrodnieniowej stawów nie jesteśmy skazani tylko i wyłącznie na łykanie tabletek typu ibuprofen. Kora wierzby białej jest naturalnym i silnym środkiem przeciwbólowym. To właśnie z niej została stworzona aspiryna.
Kora wierzby białej zawiera salicynę, która w żołądku zamienia się w kwas salicylowy. Jej działanie jest o wiele łagodniejsze niż aspiryny. Ekstrakt z kory wierzby łagodzi ból, gorączkę i stany zapalne. W porównaniu do chemicznej aspiryny, wierzba biała w mniejszym stopniu blokuje prostaglandyny. Inaczej mówiąc, ma słabsze działanie przeciwbólowe. Grecki lekarz, farmakolog i botanik, który żył w czasach cesarza Nerona, Pedanius Dioskurydes zalecał wywar z kory wierzby białej na wszystkie problemy ze stawami. Warto poszukać standaryzowanych produktów z kory wierzby białej. Stosowanie preparatów zawierających korę wierzby nie jest zalecane u osób z nadwrażliwością na salicylany.
Kora białej wierzby wykazuje liczne działanie prozdrowotne. Znana jest zwłaszcza z działania przeciwbakteryjnego, przeciwzapalnego, przeciwgorączkowego, przeciwbólowego. Dlatego można ją stosować przy przeziębieniu, grypie i innych infekcjach. Z uwagi na przeciwmiażdżycowe i przeciwzakrzepowe działanie kora wierzby zmniejsza ryzyko zawału mięśnia sercowego i innych chorób układu krążenia, które uważa się obecnie za najbardziej rozpowszechnione w społeczeństwie. Hamuje zlepianie się płytek krwi oraz powstawanie blaszek miażdżycowych na ścianach naczyń krwionośnych.
Jakie jeszcze właściwości ma kora wierzby? Surowiec ten łagodzi bóle reumatyczne i wspomaga zwalczanie stanów zapalnych stawów. Polecany jest przy bezsenności, migrenie i nerwobólach. Redukuje objawy towarzyszące zespołowi napięcia przedmiesiączkowego. Jeśli szukasz zioła na żołądek, to kora wierzby również doskonale się sprawdzi. Wykazuje działanie rozkurczowe. Warto po nią sięgnąć przy biegunkach i w przypadku nieżytu jelit.
Na co działa kora wierzby? Surowiec ten oprócz licznego działania od wewnątrz przydaje się również w leczeniu zmian skórnych. Kora wierzby wspomaga proces gojenia się ran, gdyż skutecznie odkaża i ściąga. Polecana jest w walce z trądzikiem. Łagodzi podrażnienia, oczyszcza pory, usuwa martwy naskórek. W ten sposób skóra jest lepiej dotleniona i odżywiona. Jak widzisz, kora wierzby to środek pomocny na wiele dolegliwości. Innym surowcem o równie szerokim spektrum działania jest witania ospała. Znana też jako ashwagandha właściwości ma także niezwykłe.
Czy są przeciwwskazania do stosowania kory wierzby?
Kora wierzby białej ma pewne przeciwwskazania do stosowania. Przede wszystkim będą to:
• alergia lub nadwrażliwość na którykolwiek z jej składników, a zwłaszcza na salicylany lub leki z grupy niesterydowych leków przeciwzapalnych (NLPZ),
• astma oskrzelowa – może nasilać jej przebieg,
• choroby nerek lub wątroby,
• problemy z krzepliwością krwi,
• wrzody żołądka i dwunastnicy,
• niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej.
W przypadku ciąży lub karmienia piersią wskazana jest wcześniejsza konsultacja z lekarzem, zanim podejmie się decyzję o przyjmowaniu wierzbowej kory. Surowca nie powinno się też podawać dzieciom.
Kora wierzby – jak stosować?
Kora wierzby białej stosowana może być na kilka sposobów. Bez wątpienia największą popularnością cieszy się herbata z kory wierzby fachowo określana jako napar. Jak się ją przygotowuje? Należy 1 łyżkę suszonej kory wierzby zalać 1 szklanką wrzątku. Miksturę odstawia się pod przykryciem na 10–15 minut do zaparzenia. Napar z kory wierzby zaleca się spożywać 1–2 razy dziennie po 1 szklance. Kora wierzby białej użyta może być do zrobienia odwaru. W tym celu 1 łyżkę surowca zielarskiego zalewa się 1,5 szklanki wody i wstawia na ogień. Po doprowadzeniu do wrzenia miksturę należy jeszcze gotować przez pół godziny. Po tym czasie ściąga się z ognia i odstawia pod przykryciem na kwadrans. Pamiętaj, aby przecedzić odwar przed użyciem. Preparat powinien być spożywany świeżo przygotowany, po posiłkach, 3 razy dziennie po 1 szklance. Warto też wypróbować działanie nalewki z kory wierzby białej. Jak ją przygotować? 100 g surowca zielarskiego zalej 400 ml alkoholu o mocy 40–60%. Miksturę odstaw szczelnie zamkniętą w ciemne miejsce na 14 dni do maceracji. Po tym czasie trzeba ją przefiltrować i zlać do butelek. Zaleca się spożywanie 3–4 razy dziennie po 1 łyżce rozcieńczonej w 50 ml wody. Spożywając korę wierzby, zwróć uwagę, aby nie przekroczyć maksymalnej dobowej dawki, która dla osób dorosłych określona została na 12 godzin.
Stosowanie kory wierzby na ciało od zewnątrz
Cenne działanie kory wierzby na skórę zapewnić możesz, robiąc okłady z odwaru. Wystarczy nasączyć nim gazę i przykładać do zmienionej chorobowo skóry. Inną propozycją są lecznicze kąpiele. W tym celu 100 g kory świeżej lub wysuszonej gotuj przez 20 minut w 1 l wody, po czym dodaj do kąpieli. Kora wierzby pomaga też na nadmiernie przetłuszczające się i wypadające włosy czy łupież. W tym przypadku przyrządza się wywar. 100 g kory i 100 g korzenia łopianu gotuj w 1 l wody przez mniej więcej 20 minut. Ciepłą miksturą płucz głowę po umyciu. W sprzedaży oferowany jest też ekstrakt wodno-glicerynowy z wierzby białej. Można go dodawać do kosmetyków na twarz do pielęgnacji cery tłustej i trądzikowej oraz do pielęgnacji włosów z tendencją do łupieżu.

Boswellia
Boswellia serrata to drzewo pochodzące z Indii. Preparat pozyskiwany jest z żywicy tego drzewa. Ma właściwości przeciwzapalne, ze względu na kwasy bosweliowe. Kwasy bosweliowe mają strukturę pięciocyklicznych trójterpenów. Są typu oleananu (alfa-bosweliowy kwas) i ursanu (beta-bosweliowy kwas). Boswellia zwiększa przepływ krwi do stawów i zapobiega gromadzeniu się białych krwinek w miejscach stanów zapalnych. Badania wykazały że przyjmowanie od 450 do 750 mg Boswelli codziennie przez trzy tygodnie zmniejszyło ból stawów o ponad 80%. Często stosuje się ją razem z np. imbirem lub kurkumą. Ze względu na swoje cechy charakterystyczne, kadzidłowiec posiada naprawdę szeroką gamę zastosowań jeśli chodzi o medycynę naturalną. Warto więc zapoznać się bliżej z preparatami, które go zawierają w czystej formie. W szczególności warto zwrócić uwagę na takiego zastosowania boswelli jak:
• Leczenie schorzeń kręgosłupa, chorób związanych z kośćmi oraz z prawidłowym funkcjonowaniem stawów. Kadzidłowiec znajduje zastosowanie w przypadku zapalenia kości i stawów, a także przy nieuleczalnej chorobie RZS, czyli reumatoidalnym zapaleniu stawów. Łagodzi dolegliwości bólowe oraz poprawia ruchliwość stawów, pomaga też zwalczać pojawiające się obrzęki. Co ważne, w wyjątkowy sposób chroni tkankę chrzęstną, której degradacja jest powodem wielu schorzeń związanych z układem ruchu. Wspieranie układu kostnego oraz samych stawów jest tak naprawdę jednym z popularniejszych zastosowań tej właśnie rośliny.
•Leczenie chorób układu pokarmowego. Łagodzenie występujących biegunek, zatruć pokarmowych czy też wzdęć, a więc problemów związanych z zaburzeniami trawienia. Dodatkowo, kadzidłowiec zmniejsza stany zapalne, które pojawiają się w obrębie jelit, ale i całego układu pokarmowego. Pomaga obniżyć poziom złego cholesterolu oraz zmniejszyć ilość trójglicerydów we krwi. Z tego też względu może być stosowany jako profilaktyka miażdżycy naczyń krwionośnych oraz w przypadku troski o zmniejszenie poziomu cholesterolu.
• Pomaga leczyć choroby jelit, między innymi chorobę Leśniowskiego-Crohna, owrzodzenia jelita grubego oraz zespół jelita drażliwego. Dodatkowo, chroni błonę śluzową jelit przed uszkodzeniami, co pozytywnie wpływa na pracę całego układu pokarmowego.
• Leczenie chorób dróg oddechowych poprzez ich udrażnianie oraz zmniejszanie występowania obrzęków w okolicy oskrzeli czy też zatok.
• Leczenie różnego rodzaju alergii, a także łagodzenie objawów związanych z astmą.
• Profilaktyka występowania chorób o podłożu autoimmunologicznym w organizmie.
• Kadzidłowiec może być też wsparciem przy leczeniu cukrzycy typu 1. Jego stosowanie zmniejsza prawdopodobieństwo pojawienia się powikłań związanych z tą chorobą, które dotyczą nerek oraz wątroby.
• Kadzidłowiec znajduje także zastosowanie w kosmetologii. Jego cechą charakterystyczną jest dość specyficzny zapach, ale w różnego rodzaju preparatach upiększających znajduje on zastosowanie dzięki temu, że pomaga redukować produkcję sebum, a także znacząco zwiększa elastyczność skóry.
Kadzidłowiec jest niezwykłą rośliną o wielu ważnych, prozdrowotnych zastosowaniach. Cierpiąc na któreś z wyżej wymienionych schorzeń, warto pomyśleć o skorzystaniu z rozwiązań, jakie niesie medycyna naturalna, z której rozwiązań korzysta się tak naprawdę od setek lat na całym świecie. Boswellię bez problemu można nabyć w Polsce. Ma ją w swojej ofercie np. Swanson.

Vilcacora

Vilcacora (koci pazur – cat’s claw)
Jest to najprawdopodobniej najbardziej znana naturalna alternatywa dla ibuprofenu. Prawidłowa nazwa to Czepota puszysta, a zwyczajowo zwana vilcacorą lub kocim pazurem. Zawiera związek przeciwzapalny, który blokuje produkowanie prostaglandyn. Składnikiem vilcacory o działaniu przeciwzapalnym są najprawdopodobniej związki polifenolowe.Posiada również właściwości oczyszczania przewodu pokarmowego, dlatego jest przydatna w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna, stanów zapalnych śluzówki jelit, w uchyłkach, także w hemoroidach, chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy.W badaniach klinicznych wielokrotnie sprawdzano działanie ekstraktu z Vilcacory u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Obserwowano zmniejszenie liczby bolących stawów do 50% w porównaniu do placebo. W szczególności korzystne było działanie vilcacory w zapaleniu stawu kolanowego.
Skład chemiczny vilcacory jest dość bogaty. Główne związki bioaktywne to alkaloidy oksoindolowe pentacykliczne: (unkaryna, pteropodyna, izopteropodyna, specjofilina, mitrafilina, izomitrafilina, i inne) i tetracykliczne (rynchofilina, izorynchofilina, korynokseina, izokorynokseina, hirsuteina, hirsutina, korynoanteina), ale również glikozydy, triterpeny, flawonoidy (kwercetyna, rutyna), fitosteroidy (b-fitosterol, kampesterol) i katechiny (procyjanidyny).
Dawkowanie:
Od 250 do 1000 mg , 2-3 razy dziennie jest uważane za bezpieczną dawkę. Większe dawki mogę spowodować rozwolnienie.

Kwasy tłuszczowe Omega-3

Kwasy tłuszczowe Omega-3 możemy podzielić na 3 grupy:
• kwasy α-liponowe – ALA (α-linolenic acid) – zawarty m.in. w oleju lnianym, sojowym, z orzechów włoskich,
• kwasy eikozapentaenowe – EPA (Eicosapentaenoic acid),
• kwasy dekozakeksaenowe – DHA (Decosakexaenoic acid).
Jaki wpływ mają kwasy tłuszczowe Omega-3 ?
• Kwasy tłuszczowe Omega-3 są istotnym elementem prawidłowo zbilansowanej i zróżnicowanej diety. W wielu badaniach wykazały one działanie przeciwnowotworowe i przeciwzapalne.
Wspomagają pracę serca i działanie układu krążenia.
• Kwas Omega-3 wykazuje korzystny wpływ na układ krążenia poprzez:
 działanie antyarytmiczne – szczególne znaczenie ma zmniejszanie podatności na komorowe zaburzenia rytmu (migotanie komór), co obniża ryzyko nagłej śmierci sercowej o 45%;
 działanie hipotensyjne poprzez obniżenie oporu naczyń obwodowych;
 poprawę funkcji komórek śródbłonka naczyń krwionośnych (endothelium);
 hamowanie agregacji płytek krwi i zmniejszanie lepkości krwi – spadek ryzyka powikłań zatorowo-zakrzepowych;
 obniżanie poziomu trój glicerydów;
 działanieprzeciwzapalne;

• Nienasycone kwasy tłuszczowe – szczególnie wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega 3 – wykazują działanie przeciwmiażdżycowe i kardioprotekcyjne.
Kwasy tłuszczowe omega 3 – kwas eikozapentaenowy (EPA) i dokozaheksaenowy (DHA) są niezbędne dla życia człowieka – są głównym składnikiem fosfolipidów błon komórkowych, stanowią około 36% kwasów tłuszczowych mózgu, siatkówki oka i plemników
• Stanowią niezbędnik dla prawidłowej pracy mózgu oraz centralnego układu nerwowego.
Wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-3, w które obfitują zwłaszcza ryby morskie, mogą działać terapeutycznie w różnych schorzeniach neurologicznych. Długołańcuchowe wielonienasycone kwasy tłuszczowe odgrywają istotną rolę jako składniki strukturalne fosfolipidów błon komórkowych mózgu oraz biorą udział w regulacji czynności układu nerwowego poprzez modyfikację systemu przekaźnikowego oraz regulację funkcji receptorów membranowych
• Są prekursorami niektórych hormonów odpowiedzialnych za ważne procesy zachodzące w naszym organizmie
Wpływają na krzepnięcie krwi, zwężanie oskrzeli, różnicowanie komórek, reakcje naczynioruchowe, reakcje układu odpornościowego. Ponadto ze względu na ich udział w budowie serotoniny (hormon szczęścia) wykazują antydepresyjne działanie. Ich niski poziom, poza wymienionymi stanami depresyjnymi, może wywoływać również zaburzenia emocjonalne.
• Wpływają dobroczynnie na skórę, włosy i paznokcie.
Kwasy z szeregu Omega odgrywają kluczową rolę w fizjologii skóry. Niedobór tych związków prowadzi do łuszczenia się i pogrubienia naskórka oraz zwiększonego dyfundowania z niego wody. Spadek zawartości kwasu linolowego w mieszku włosowym, przyczynia się do tworzenia zaskórników i jest jedną z przyczyn trądziku pospolitego.
Kwas Omega-3 wykazuje korzystny wpływ na skórę poprzez:
pomoc w walce z atopowym zapaleniem skóry, łuszczycą i trądzikiem;
 leczenie odleżyny, owrzodzenia i czyraki;
 przyspieszanie regeneracji naskórka i skóry właściwej;
 pomoc przy kuracji zapobiegającej wypadaniu włosów;
 symulację zdrowego wzrostu włosów;
 przyspieszanie tempa gojenia się oparzeń;
 wzmacnianie paznokci oraz ochronę ich przed rozdwajaniem i łamaniem.
• Pomagają łagodzić stany zapalne stawów i kręgosłupa.
 Kwasy Omega-3 ułatwiają wchłanianie wapnia do tkanki kostnej zwiększając wytrzymałość kości. Chronią przed zapaleniem stawów, łagodzą bóle oraz sztywność towarzyszące chorobom reumatycznym.
Kwas Omega-3 wykazuje korzystny wpływ na układ kostny poprzez:

 łagodzenie objaw choroby zwyrodnieniowej stawów, reumatoidalnego zapalenia stawów, oraz innych schorzeń stawowo–kostnych;
 sprzyjanie likwidacji przewlekłych stanów zapalnych;
 zwiększanie skuteczność leków przeciwzapalnych;

 zmniejszanie resorpcję kości (utratę masy kostnej) wspomagając profilaktykę i leczenie osteoporozy. Badania wykazały, że nadmiar kwasów tłuszczowych Omega 6 w stosunku do Omega 3 są przyczyną zwiększonej symulacji resorpcji kości.
• Wspomagają odchudzanie
Kwasy omega-3 i omega-6 nie odkładają się w komórkach tłuszczowych. Poza tym wspomagając pracę mózgu ułatwiają jego odpowiednie reagowanie na hormon wytwarzany przez tkankę tłuszczową – leptynę. Hormon ten wpływa na zmniejszanie apetytu i reguluje poziom stężenia glukozy we krwi. Poziom leptyny w organiźmie człowieka jest propocjonalny do ilości jego tkanki tłuszczowej. U ludzi z nadwagą i otyłych jest go więc za dużo. To z kolei powoduje brak reakcji mózgu na korzystne działanie leptyny powodując zaburzenia łaknienia. Wzbogacenie diety w kwasy omega-3 i omega-6 reguluje ten proces, ułatwiając nam spalanie tkanki tłuszczowej.
• Podnoszą odporność organizmu na różnego typu bakterie i wirusy.
Podczas choroby wzmacniają mechanizmy obronne ustroju. Natomiast po przebytej chorobie wspomagają procesy regeneracyjne. Ponadto przeciwdziałają zmianom nowotworowym, astmom i różnego typu alergiom.
Wykazano związek niedoboru kwasów tłuszczowych omega 3 z następującymi chorobami:
• endokrynologicznymi (rozregulowany system hormonalny)
• metabolicznymi (cukrzyca, otyłość)
• układu nerwowego (depresja, nadpobudliwość -zespół ADHD, zaburzenia pamięci, choroba Alzheimera, dysleksja)
• nowotworami
• dermatologicznymi (egzemy, pęknięcia skóry – np. pięt),
• układu odpornościowego (alergie, stany zapalne)
• układu pokarmowego (zaburzenia trawienia -regulowane przez prostaglandyny).
• układu krążenia (miażdżyca)
Objawy, które towarzyszą deficytowi omega-3 w organizmie to:
• sucha skóra i włosy,
• problemy z drogami oddechowymi (astma, zapalenie oskrzeli),
• pękanie skóry na piętach,
• częste oddawanie moczu,
• pragnienie,
• nadwaga,
• zespół suchego oka,
• apetyt na tłuszcze,
• wolne gojenie się ran,
• obniżenie odporności,
• „brzydkie” paznokcie,
• chroniczne zapalenie gardła,
• kurcze nóg w czasie chodzenia,
• częste infekcje ucha środkowego,
• o wiele szybsze starzenie się,
• choroby układu krążenia (zawał, wylew).
W naszej ubogiej diecie praktycznie ich nie ma. Trzeba dosuplementowywać albo zainwestować w dobre oleje tłoczone na zimno. Sugerowana dawka Omega-3 to 2000 mg na dobę. Świetnym uzupełnieniem diety w kwasy omega 3 są min. nasiona Chia.

Witamina B12
Najskuteczniejszą formą witaminy B12 działającą przeciwbólowo jest metylokobalamina. Stosuje się ją w leczenia np. choroby Alzheimera oraz RZS. Wykazuje silne efekty przeciwbólowe w leczeniu bólu neuropatycznego np. w neuropatii cukrzycowej, bólów okolic lędźwiowych i neuralgii. Poprawia przewodzenie nerwowe oraz regeneruje uszkodzone nerwy.
Jest również wykorzystywana w leczeniu porażenia dziecięcego i zaburzeń snu. Dużo lepiej sprawdza się w metabolizmie homocysteiny, arytmii, HIV, regeneracji nerwów wzrokowych oraz impotencji niż cyjanokobalamina.
Pomaga w bólach:
• krzyża
• pleców
• szyi
• nerwobólach: poopryszczkowym, językowo-gardłowym, nerwu trójdzielnego (do 64%)
Przez wiele lat nie wykorzystywano witaminy B12 jako środka przeciwbólowego, ponieważ nie znano mechanizmu jej działania. Są pewne przypuszczenia jej działania przeciwbólowego, ale mechanizm nie został do dziś odkryty.Oprócz działania przeciwbólowego metylokobalamina wykazuje działanie regeneracyjne. Poprawia szybkość przewodzenia nerwów oraz regeneruje uszkodzone nerwy. Prognozuje się, że może być bardzo skuteczna w leczeniu neuropatii obwodowej.